Pierwszym, co ukazuje się oczom po przekroczeniu drzwi na dziedziniec Pawilonu Czterech Kopuł jest ogromna, różowa ściana, krzycząca ze wszystkich stron WILLMANN. I wtedy już wiadomo, że to, czego zaraz doświadczymy będzie czymś niezapomnianym. A te przypuszczenia potwierdzają się, gdy tylko przekraczamy próg wydzielonego specjalnie pod wystawę miejsca na dziedzińcu.

Po lewej – paleta i autoportret mistrza. A przed oczami męczeństwa. To prolog całej wystawy – prolog, który od samego początku rzuca na kolana. Sceny są przedstawione niezwykle dramatycznie, pełne patosu ale i powagi, czegoś niesamowicie szczerego i tak dobitnie ludzkiego. Cierpienie świętych chyba jeszcze nigdy nie wyzwalało we mnie tak wielu emocji, jak patrząc na tych kilkanaście ogromnych rozmiarów płócien Michaela Willmanna. Przewyższają oglądającego kilka razy, ale nie tylko rozmiarem. Przewyższają wszelkie wyobrażenia o męczeństwie, poświęceniu za coś, w co się wierzy bezgranicznie. To smutny początek, ale początek niezwykle potrzebny. Pokazuje bowiem jak wielki kunszt i talent w rękach miał ,,śląski Rembrandt” XVII wieku. Każda fałda odzienia, oddana z tak niesamowitym realizmem. Każde zagięcie szaty wydobywa dynamizm – dynamizm tych ostatnich chwil chrześcijańskich męczenników.